Saturday, January 26, 2013

Helsinki? Nie lubię...


Czy można spóźnić sie na samolot będąc na lotnisku 4 godziny przed odlotem?
Oczywiście...  Sama to sobie udowodniłam. Okazuje się, że to nie takie trudne: wystarczy mieć połączenie przez Helsinki i nie przesunąć czasu do przodu o  godzinkę...  Oczywiście trzeba też siedzieć w jednym kącie przez te 4 godziny (i intensywnie pracować), bo przecież na lotnisku  gdzie się nie spojrzy są zagarki z lokalnym czasem.

Ze spokojem, z lekko ponad godzinnym zapasem – w moim wyobrażeniu - wynurzam sie z „kąta”, który w rzeczywistości był całkiem miłą, spokojną restauracją. I nagle kątem oka zderzam się z brutalną  rzeczywistością czasową. Chcę wierzyć, że to niemożliwe, nie mieści mi sie w głowie opcja spóźnienia na lot do... New Dehli. Ale przecież wiem że to prawda, bo wspominano mi, że w Finlandii jest inny czas tylko mi to "umknęło" na moje nieszczęście.
Wyrwałam z miejsca jak oparzona (tą informacją). Myśle, że pobiłam rekord w sprincie na - sama nie wiem ile - metrów, niemal wyplułam płuca, biegłam aż poczułam posmak żelaza (krwi) z wysiłku... Nie wiem co mnie niosło - nadzieja na cud czy bardziej fakt, że to przecież niemożliwe żebym spóźniła sie na ten samolot... żeby odleciał beze mnie... Dobiegam do celu do gate’u  - a tam nikogo. Pustka. Dochodzę do okna i patrze że, "mój" samolot stoi...  Przyklejam nos, pukam w szybę, hmmm, na co liczyłam? Serce mi się ścisnęło i wciąż wydawało mi się, ze to się nie dzieje na prawdę... Ale przecież stoi (nie tracę nadziei), szukam kogoś w jakimś lotniskowym uniformie, kto mógłby mi pomóc... O! przechodzi jakaś babka... zaczepiam ją, powiedziała dokąd iść. Dobiegam do Finnair service center i ciężko dysząc, i ledwie zipiąc, mówię, że właśnie się spóźniam na samolot do Dehli. Czy jest szansa sie jeszcze załapać?  Pytam z kompletnie nieusadnioną nadzieją, bo właśnie samolot powinien odlatywać. Ale cóż nadzieja przeciez umiera ostatnia. NIE! Brzmi odpowiedź. BANG!!! Tutaj nadzieja nie umarła naturalnie, została brutalnie zabita. To chyba jednak dzieje się naprawdę - zaczyna powoli do mnie docierać. Kazali mi usiąść, złapać oddech, „wyluzować” i poczekać, aż sprawdzą czy mogą przebukować bilet... Muszę przyznać, że byli naprawde mili i współczujący - a tego trzeba mi było - najlepiej żeby mnie ktoś przytulił:).  Trochę to potrwało ale ostatecznie w tym całym nieszczęściu miałam szczęscie: były miejsca na następny dzień i za 100 EUR udało się przebukowac bilet.

Otrząsam się, tłumaczę sobie, że ludzie większe dramaty mają (np w Syrii) i że jestem zdrowa i moje dziecko jest zdrowe itp itd. i że wkurzanie się i rozpaczanie nic nie zmieni więc ostatecznie pogodziam się z tą sytuacją. Chciało mi się płakać ale tylko trochę, przez chwilę, jak mi emocje opadły.
Pocieszyłam się też informacją, że nie jestem pierwszym i z pewnością nie ostatnim przypadkiem pasażera nie dostosowanego do lokalnego czasu, ponoć dość często zdarza sie to tutaj, szcególnie podróżnym lecącym ze Szwecji czy Niemiec.

Potem przykro mi się jeszcze zrobiło, gdy okazało się że nawet mój bagaż wyrzucili z samolotu... myślałam, że chociaż on już leci... Powiedziano gdzie go odebrać, leżał taki sam, porzucony...Ten fakt doceniłam później w hotelu, że mam dostęp do wszystkich swoich rzeczy.

W końcu pozostało poinformować mojego klienta, który przygotował program dnia (włączając jogę z oryginalnym hinduskim joginem), że jutrzejszy dzień szlag trafił. I poszukać jakiegoś lokum.

Cóż za urocza perspektywa... zamiast w New Dehli czekał mnie 1 cały dzień w Helsinkach, bo przebukowany lot miałam następnego dnia o 20-stej. Ale czy w wiosennej kurteczce, w środku zimy w Finlandii, mogę rozkoszować się urokiem Helsinek? Czekały mnie tylko godziny spędzone w hotelu i na lotnisku.
   
Tak więc mam dziś coś jakby deja vu... Po wyczekowaniu z hotelu znów siedzę na lotnisku w Helsinkach, czekając na lot do New Dehli. Z jedną tylko różnicą: jestem już w innej tj. lokalnej strefie czasowejJ

Pomyślałam, że to było moje najgorsze doświadczenie w historii moich lotniczych podróży ale przypomniało mi się, że jakieś 3 lata temu było gorzej... spóźniłam się na lot z Berlina do Gbga... I wtedy szlag trafił bilet a przede wszystkim czas (+koszt): niemal 6-ciu godzin dojazdu z Łośna do Berlina i z powrotem, i co najgorsze po tej podróży byłam znów w pukcie wyjścia. Moja rozpacz wtedy przybrała rozmiary dramatu stulecia;).

Sunday, January 20, 2013

Słów kilka o słówkach



Tak już jest, że po dłuższej przerwie nie wiadomo od czego by tu zacząć... szczególnie jeśli nie wydarzyło sie nic spektakularnego.
Z trwogą jedak zauważam, że pamięć moja bardzo zawodna jest, czy raczej dziurawa kompletnie.  Cóż ja opowiem Hani za parę czy paręnaście lat, skoro już teraz ledwo pamiętam poprzedni dzień?;) 
Doszłam więc do wniosku a zarazem silnego postanowienia, że naprawdę warto mieć coś zanotowane, choć parę słów ale regularnie... Taki oto mam plan, od dziś!

Od ostatniego posta o Hani minął niemal rok... Wkrótce skończy 2 lata i 4 m-ce. Mówi całkiem nieźle i ma kilka słówek, które brzmią dość zabawnie... przynajmniej dla nas.
Moja pamięć szwankuje więc wspomnę kilka tych, które w tym momencie pamietam...  

Otóż, jeszcze latem Hania zajadała kukudziakę ale ten etap już dawno minął i teraz je po prostu kukurydzę, choć my tęsknimy za kukudziaką:) 
Od czasu do czasu zajada apelsinka. A apelsinek to po szwedzku pomarańcza,w polski sposób zdrobnioniona od apelsin i brzmi całkiem zabawnie. 
Lubi też Hania rybę najlepiej doprawioną kepuczem
Głównie pije wodę ale od czasu do czasu jebatkę, rumiankową albo malinową. Herbatka jest szczególnie wtedy fajna, gdy można załadować do niej dużą ilość miodu i niekoniecznie ją wypić.
Ostanio najbardziej mnie bawi kościopuk... jak na razie wizerunek kościotrupa i czaszki Hanię 'rajcuje' (i tylko żeby ktoś nie pomyślał, że puszczamy jej horrory albo pimy denaturatem!). 
Kiedyś każda postać, ludzik, stworek-potworek zwany był tuptą.
A hamoodziki to jej ulubione zabawki. Karetki, wozy policyjne,strażackie a szczególnie koparki, dawniej zwane kop-kopu. Wszystko co dotyczy hamochodzików jest cool: książki, bajki i zabawy w karambole na drogach, warsztaty, wymiany opon na zimówki itp, itd. Tematy raczej mi odegłe ale już nieobce...
 Niuńka Hania wciąż używa, nie za często ale zawsze do spania (tylko i wyłącznie z namalowanym psem, a kiedyś kaczką). Taką nazwę sobie wymyśliła dawno, dawno temu i tak pozostało. Tu w Göteborgu oporne dzieci odzwyczaja się od smoczków poprzez wspólną wyprawę do Lisebergu, gdzie uroczyście oddaje sie smoczki mieszkającym tam królikom. W tym tygodniu zapowiedzieliśmy Hani, że jak zrobi się ciepło pójdziemy oddać wszystkie niuńki królikom. Na drugi dzień o poranku przypominam jej o tym i taki oto mini-dialog się wywiązał, bo Hania najwyraźniej chciała wywalczyć zachowanie chociaż jednego:

Hania: zaciumkanego nie... zaciumkanego nie... (taki smoczek po nocy określamy jako brudny i zaciumkany). 
Ja: zaciumkanego też, wszyskie zaniesiemy... 
Hania: ale on jest brudny! 
Ja: to nic, króliczek sobie umyje 
Hania: ale... on nie ma rączek... 
Ja: hmmm no taaak, to zaniesie w buzi do jeziora i umyje 
Hania: tam nie można... tam są kaczki i meduzy...

I tu mi po prostu zabrakło argumentów... chociaż z tymi meduzami w jeziorze to przesadziła;) Mała z niej spryciulka. Pomyślalam, że całkiem niezłe negocjacje jak na 2-latke z hakiem:)